Znalezionych wyników: 15

@UP

Sam mam sporo na głowie i nieszczególnie chciałbym bawić się w sprawy techniczne polonizacji i w testowanie, ale jeśli podeślesz wyciągnięte fragmenty tekstu w formie przystępnej do natychmiastowej edycji to w wolnej chwili jak najbardziej mogę przetłumaczyć, bo to akurat lubię (W wolnych chwilach zajmuję się zresztą pisaniem). Z góry ostrzegam, że takich wolnych chwil nie będę miał zbyt wiele (licencjat na karku), stąd moje użycie słowa 'fragmenty'. :)

Skoro już się czepiamy konkretnych rzeczy, to w opisie Salaara powinno być "Pierwszy wojownik Alkmaaru, KTÓRY został wskrzeszony (...)".

@mortis, jedyna możliwość to fakt, że imperium ma już te jednostki domyślnie na początku tej mapy, lub specjalnie programiści podstawili im lokacje które dodają doświadczenie obok stolicy. Może to mapa w której masz skupić się na jak najszybszym wykonaniu zadania lub kombinować w inny sposób - Bywało tak już w D2, że czasem było się zalewanym morzem przeciwników czy na mapę był wypuszczany jakieś monstrum przed którym warto jedynie uciekać i trzeba se było jakoś radzić :)

Jedyne co mi przychodzi do głowy to tworzenie mnóstwa wilkołaków, nie wiem czy one są skuteczne na anioły, ale one chyba w ogóle nie obrywają od jednostek melee/archer ze zwykłego ataku, nie wiem czy anioł jest tu wyjątkiem mimo magicznego źródła ataku (zabójca imperium nie jest w stanie zatruć wilkołaka tak jak w Renaissance).

No ale ja umarlaków planuję przechodzić jako ostatnich, a trochę czasu minie (studia, eh).

@Vozu hmmm, dla mnie dziki to zawsze było mięso armatnie. Zależy od strategii i od tego jakie jednostki wybierasz od początku + oczywiście z jakimi walczysz.

Ogólnie, gra pod względem poziomu trudności potrafi naprawdę zaleźć za skórę, ale po beznamiętnym klikaniu szybkiej walki w Renaissance ja to odbieram jako miłą odmianę :)

@mortis, na jakim poziomie trudności grasz tą 3cią misję nieumarłych?

@INSEKT, Jeśli absolutnie nic Ci się w trójce nie podobało (w tym klimat/muzyka/art), to lepiej dwa razy się zastanów, zanim zakupisz, bo w Reincarnation jest praktycznie to samo. Z drugiej strony, jeśli do trójki zraziłeś się przez gameplay i fakt, że gra przenosi zbyt mało elementów z dwójki - warto spróbować, bo to akurat jest odnowione i bardziej czuć, że człowiek gra w Disciples.

Tak przy okazji - doszedł już ktoś do piątej mapy imperium? Na niej to dopiero jest trudno... Gdyby nie ten Lambert na 20 (który tym razem nie jest OP) ciężko miałbym zabić cokolwiek, co znajduje się na mapie. Nie żebym narzekał - podoba mi się fakt, że większości walk w Reinkarnacji nie mogę ani nie mam ochoty "przewijać", po prostu ciekawie jest.

Czy ktoś z grających w Reincarnation wyłapał jakikolwiek różnice w zachowaniu AI na różnych poziomach trudności?

Mi wczoraj w 3 misji Imperium na łatwym udało się zniszczyć stolicę nieumarłych. Nie było tak łatwo jak w Renaissance, ale dropiąc odpowiednie potki i wypijając je przed walką nie było problemu (za pierwszym razem bez potek Ashkael pozamiatał mną komnaty swej stolicy).

Inna ciekawa sprawa - Stolica elfów w tej misji do obrony miała drzewo z węzłu z obstawą, tak samo gracz nie miał Myzraela w stolicy, tylko zbroję z węzła.

Ponadto, jestem niemal pewien, że gra została uodporniona na wszystkie błędy polegające na zrobieniu czegoś przed questem - zniszczyłem wspomnianą wyżej stolicę elfów, po czym gra wysłała mnie bym w tej stolicy zabił elfa, który do niej uciekł - gra specjalnie odnowiła stolicę, ale wcześniejsza obrona była w niej nieobecna - tylko drużyna elfa, która uciekła. Hex wykonali kawał dobrej roboty z kodem.

Po dłuższym testowaniu gry (wciąż na pierwszej mapie imperium - jest dość spora :)) muszę przyznać, że podoba mi się jeszcze bardziej - jest trochę lepiej, niż się spodziewałem, mimo iż do ideału daleko. Wiem, że mało jest info o tej grze, dlatego dla ciekawskich takich jak ja przed zakupem spiszę swoje wrażenia:

- Mnóstwo skilli aktywnych zostało wywalonych na rzecz pasywów, które odpalają się przy konkretnej okazji - np. pierwsza ewolucja łucznika imperium dostaje dodatkową inicjatywę, gdy zada śmiertelny cios. Inkuby zamieniają w kamień podczas zwykłego zadawania obrażeń, a szkielety ranią wszystkich dookoła siebie, gdy dostaną obrażenia krytyczne. Jedna z nowych jednostek, dzik, dostaje inicjatywę za każdym razem, gdy dostaje obrażenia. To w połączeniu z zasięgiem magów i łuczników sprawia, że walki nareszcie są ciekawe i wciągające.
- Ło dżizas, ile sidequestów - Na pierwszej mapie imperium odkryłem około 60% terenu, a już mam 9 wpisów w sekcji zadań dodatkowych w dzienniku. Coś, co mnie totalnie zaskoczyło - zadania są w miarę ciekawe. Wiadomo, że koniec końców chodzi o to żeby iść do jakiegoś punktu lub kogoś zabić, ale dzięki niezłym dialogom nie są to takie typowe zapchaj-dziury jak w D3.
- Gra lubi osadzać trudnych przeciwników w wieżach/lochach - Jeśli ktoś jest perfekcjonistą i lubi 'czyścić' mapy, w Reincarnation znajdzie sporo roboty i wyzwań. Jak dla mnie plus.
- używanie run/mikstur podczas walki jest ograniczone energią, skończyło się więc bezstresowe niszczenie stolic przeciwnika poprzez spam runami :)
- Małe natężenie węzłów do przekształcania terenu - i dobrze, w D3 większość z nich była tylko dla wystroju i odwracania uwagi głupich jednostek wroga od stolicy.
- Sztandary faktycznie powiewają niedaleko naszej drużyny w trakcie bitwy, gdy je kupimy :)
- Lambert nie zdaje się już być OP i nie zapowiada się na to, by nim był - nie zauważyłem jeszcze jak gra rozwiązuje lvl up w odniesieniu do statystyk, ale tym razem gracz już ich nie rozdaje. Aktualnie mój knight bardziej nadaje się do walki od Lamberta.
- System czarów totalnie odnowiony i lepszy - dużo czarów ma podwójne działanie i nie każdy czar może być runą. Ponadto, już od początku możemy zdobywać manę od górskich klanów.
- Nawet w kampanii Imperium podczas walk można usłyszeć muzykę z Ressurection.
- Wygląda na to, że multi po steamie nie działa - Kolejny powód by mieć nadzieję, że opieka nad grą wraz z produkcją Mountain Clans zostanie wznowiona.
- W przeciwieństwie do wersji steamowej D3, D:R nie obsługuje achievementów.
- Angielski lektor brzmi bardzo podobnie do lektora z D2.
- Typ obrażeń 'od broni' został rozdzielony na obrażenia sieczne, przygniatające itd.
- Klikając prawym przyciskiem na jednostkę mamy dostęp do wielu statystyk, często ładnie zobrazowanych (m. in. wpływ bazowych statystyk postaci na statystyki faktyczne, np. Ile obrażeń dała nam zwinność a ile siła).
- Magowie mają mały zasięg mimo obrażeń obszarowych, więc grając nimi ofensywnie trzeba nieco ryzykować - łucznicy za to mają niezły zasięg, lecz by pozbyć się magów w drugiej linii często muszą sami ruszyć zadki z bezpiecznych pozycji, co naraża ich na atak jednostek walczących w zwarciu. W końcu jakakolwiek równowaga! :)

Narazie to tyle, wracam grać

Disciples: Reincarnation można już kupić w muve.pl za 55zł!

Pograłem trochę... I faktycznie wszystko wydaje się lepsze :) Co prawda patchy nie będzie a balans w grze jest dalej czysto amatorski, ale w porównaniu z podstawową trójką i wskrzeszeniem to niebo a ziemia :) Można powiedzieć, że po paru większych patchach poprawiających balans i ew. wydaniu dodatku z krasiami mielibyśmy co najmniej godnego następcę dwójki.

Wieeeele głupot z D3 zostało tu usuniętych - Itemy do zakładania nie są przeznaczone dla konkretnych klas (!), więc jeśli pasują nam statystyki, możemy wszystkie je założyć na kim chcemy - w końcu więc np. Lambert będzie w stanie kupić coś fajnego dla siebie w sklepie. Walki są ciekawsze, bo nawet taka akolitka od Imperium może leczyć tylko w konkretnym zasięgu - nie ma więc stania w miejscu jak najbardziej z tyłu, a jeśli chcemy stanąć nią w miejscu podwajającym magię, często musimy zmienić pozycje całej drużyny. No i mapy - nareszcie są ciekawie zaprojektowane, dużo questów i bajerów na nich, w niektórych kryptach potężni przeciwnicy zamiast 2x zombie/spider w kółko :) Nawet główne questy zostały przeprojektowane i wzbogacone o nowe mechaniki. Nawet samouczek jest nowy (można na nim popływać :-)

).

Nareszcie gram w nowe Disciples, w którym gameplay nadgania za klimatem :) Polecam, bo 55zł to nie tak dużo, a frajda dużo większa niż w podstawowej trójce.

Ponoć najłatwiej zabić strażnika grając jako imperium - bierze się jak najwięcej sztandarów na pancerz, przynajmniej dwójkę paladynów w drużynie i przed walką rzuca się czar na dodatkowe +20 do pancerza, w efekcie czego paladyni są niemalże nieśmiertelni (Chyba jako jedyna jednostka w grze mają bazowe 30 pancerza).

Ostatnio odświeżyłem sobie jedynkę. Klimatem jest świetna, ale większość tej świetności zawdzięcza sentymentowi. Moim zdaniem klimatycznie dwójka wciąż wygrywa, ale to nie powód by nie grać w Sacred Lands. Jeśli chodzi o OST, to jest mroczny i miło się przy nim gra, ale moim zdaniem ma się do soundtracku z dwójki w pewnym sensie tak samo jak muzyka zwykła do progresywnej - kompozycje w D2 osiągają głębię, której próżno szukać w utworach z jedynki.

Wciąż, jest parę rzeczy którymi jedynka urzeka. Motyw zatrzymania rozwoju jednostek po osiągnięciu odpowiedniego poziomu ma swoje plusy. Przede wszystkim, to sprawia że jednostki takie jak anioły są niezwykle cenne względem tych, które kończą rozwój po jednej lub dwóch transformacjach - w D2 te jednostki mogły różnicę w ogólnej potędze nadrabiać, w SC już nie, co owocuje większą frajdą w dotrenowaniu takiego anioła. Do tego ekrany miast neutralnych, najbardziej przejrzysty ekran stolicy i w mojej opinii najciekawiej skonstruowane mapy w sagach. Jedynka jest zdecydowanie mocnym punktem serii i warto w nią zagrać.

Moim zdaniem, główna różnica pomiędzy fabułą w D2 a tą w D3 to fakt, że w dwójce fabuła była globalna - uczestniczyliśmy w sagach w większości wygenerowanymi bohaterami (z okazjonalnymi wyjątkami - czytaj: Uther), kierując niejako losami całej rasy, a nie jednostek. W D3 to właśnie na fabułę jednostkową nacisk jest największy - gra w niektórych momentach podkreśla, że walczymy po stronie naszego bohatera, niekoniecznie po stronie rasy (vide końcówka kampanii legionów). Ale czy to od razu znaczy, że trójka nie powinna być wliczana do kanonu? Nie sądzę. Fabuła nie jest ani okropna, ani zbytnio porywająca, ale otoczka artystyczna gry wciąż jest genialna. I właśnie ta otoczka jest głównym powodem, dla którego trójkę wciąż bardzo lubię i pomimo licznych niedociągnięć, potrafię świetnie się przy niej bawić, aczkolwiek czasem potrzeba dłuższej przerwy, aby za grę się z powrotem zabrać.