Disciples: Sacred Lands to moja ulubiona część, a zarazem jedyna, która w tej chwili posiadam. Ma swój klimat, który ujął mnie od razu. Widzę co prawda pewne braki w mechanice, jednak gra nadrabia wszystko wspaniałą fabułą i prostotą połączoną z tym rodzajem kunsztu, który został zatracony w produkcjach po ~2005r.
Pierwsza część Disciples na zawsze pozostanie w mojej pamięci jako jedna z pierwszych gier (po K&M, Tzarze, Heroes 3 i innych mniej poważnych tytułach), po które sięgnąłem i je ,,poczułem" .
Ostatnio odświeżyłem sobie jedynkę. Klimatem jest świetna, ale większość tej świetności zawdzięcza sentymentowi. Moim zdaniem klimatycznie dwójka wciąż wygrywa, ale to nie powód by nie grać w Sacred Lands. Jeśli chodzi o OST, to jest mroczny i miło się przy nim gra, ale moim zdaniem ma się do soundtracku z dwójki w pewnym sensie tak samo jak muzyka zwykła do progresywnej - kompozycje w D2 osiągają głębię, której próżno szukać w utworach z jedynki.
Wciąż, jest parę rzeczy którymi jedynka urzeka. Motyw zatrzymania rozwoju jednostek po osiągnięciu odpowiedniego poziomu ma swoje plusy. Przede wszystkim, to sprawia że jednostki takie jak anioły są niezwykle cenne względem tych, które kończą rozwój po jednej lub dwóch transformacjach - w D2 te jednostki mogły różnicę w ogólnej potędze nadrabiać, w SC już nie, co owocuje większą frajdą w dotrenowaniu takiego anioła. Do tego ekrany miast neutralnych, najbardziej przejrzysty ekran stolicy i w mojej opinii najciekawiej skonstruowane mapy w sagach. Jedynka jest zdecydowanie mocnym punktem serii i warto w nią zagrać.
Disciples: Sacred Lands to bez wątpienia jedna z najbardziej niedocenionych gier w historii. Miała ten problem, iż wyszła kilka miesięcy po Herosach III-moim zdaniem grą, z którą może być śmiało porównywana. Discples ma świetny, mroczny klimat, który naprawdę czuć. Inną zaletą gry jest brak jednoznacznego podziału na dobro i zło. Postacie z pozoru pozytywne dokonują skrajnie niesprawiedliwych czynów. Motywy każdej strony można poczuć, ba można nawet współczuć Bethrezenowi!
Gra ma świetną oprawę muzyczną i dobrze skonstruowane mapy. Kampania Legionów jest o wiele ciekawsza IMO niż ta z Mrocznego Proroctwa. Dynamiczny system walki także przypadł mi do gustu. Latający bohaterowie i zbieranie many to inne silne atuty.
Niestety widać pewne niedociągnięcia. Niska rozdzielczość i powszechna szarość trochę rozczarowują. Tak samo jak to, że po osiągnięciu ostatecznego poziomu jednostki nie zdobywają doświadczenia. To czyni ulepszenia jeszcze mniej fair, niż w dwójce. Zwłaszcza gdy weźmiemy pod uwagę, że np. Łowca Czarownic otrzymuje przy awansie jedynie połowę PŻ tego, co otrzymał by Rycerz. Po zagraniu w dwójkę przeszkadza także brak systemu ekwipunku z 2. Przez to zbyt często artefakty czują się miernie przy sztandarach.
Mimo wszystko Disciples dalej jest grą wybitną i godnym przedstawicielem tego niestety niezbyt licznego gatunku gier. Jest to gra którą można przechodzić wiele razy, co najlepiej świadczy o jej jakości.
Nie możesz pisać nowych tematów Nie możesz odpowiadać w tematach Nie możesz zmieniać swoich postów Nie możesz usuwać swoich postów Nie możesz głosować w ankietach Nie możesz załączać plików na tym forum Możesz ściągać załączniki na tym forum
.
