Znalezionych wyników: 20

Fajnie, że seria doczeka się kontynuacji. Mówiąc szczerze, po tylu latach już się jej nie spodziewałem. Ciekawe, co z tego wyjdzie :)

Witam! Jako że wielu miłośników Disciples zetknęło się niegdyś z sagą HoM&M oraz M&M, a niektórzy nawet ją polubili, chciałbym serdecznie zaprosić do udziału w naszym Konkursie Wiedzy o Mocy i Magii organizowanym przez Tajemnice Antagarichu oraz Kroniki Heroes. Do wygrania cenne nagrody, m. in. nowe gry Might and Magic X: Legacy. Zabawa polega na odpowiedzeniu na 10 różnorodnych pytań. Szczegóły znajdują się w zakładce Konkurs Wiedzy o Mocy i Magii na stronie Kronik. Odpowiedzi należy wysłać do 2. lutego godziny 16:00 na e-mail kroniki.heroes@gmail.com.

Jeszcze raz gorąco zachęcamy!
Organizatorzy (Komisja Konkursowa: Mathias&Deferdus)

Witam, mam ten sam problem. Próbowałem zarejestrować swoją grę na Steam, aby uzyskać aktualizację, niestety kod, jaki posiadam na płycie, nie pasuje do formatu żądanego przez Steam. Przeszukałem internet w celu uzyskania odpowiedzi, jak zarejestrować moją grę na Steam lub też jak inaczej uzyskać niezbędne aktualizacje, aby wreszcie móc zagrać :/. Niestety, niczego się nie dowiedziałem. Mam Gamebook Disciples 3 Odrodzenie & Disciples 3: Wskrzeszenie od CD-Projekt, kupowałem niedawno (na święta). Może wy wiecie, co z tym fantem zrobić? O ile w ogóle coś się da i wydane pieniądze nie zostały zaprzepaszczone...

Nie mogę się doczekać, od lat marzyłem o ekranizacji jednej z moich ulubionych książek :). Bez wątpienia wydam każde pieniądze na bilety do kina ;d.

Dziękuję za uświadomienie mi tego faktu, w D2 gram od kilku zaledwie tygodni, do tej pory wędrowałem jedynie po Świętych Ziemiach w jedynce, gdzie możliwość awansowania była dosyć okrojona.

Osobiście lubię najbardziej strategie turowe oraz wszelakiej maści RTS'y.

Czy ja wiem, czy taki zły - fat imp trochę przypomina zapaśnika sumo i zadaje analogiczny cios ;). A zwykły... taka drobina, że aż boi się zadać cios

. Chochliki to postaci iście komiczne ;).

W wielu grach faktycznie warto postawić te wymagające niewiele HP jednostki. O ile w D1 sprawa była prosta ze względu na ograniczoną zdolność awansowania, o tyle w D2 nie potrzeba x poziomów jednej jednostki, że posiadała świetne statystyki. A Inkwizytorzy wymagają fenomenalnie niewiele EXP do awansu (coś koło 800). W dodatku pod względem klimatycznym wprost wymiatają ;). Ktoś wyżej napisał, że Obrońcy Wiary wyglądają jakby byli chorzy psychicznie - absolutnie się z tym zgadzam :).

Osobiście podobają mi się wizualnie takie czary jak Smoki, Armageddon czy Hekatomba. Natomiast najlepszy... tutaj kwestia sporna, jest kilka potężnych zaklęć o podobnym działaniu.

W początkowych misjach kampanii ta ścieżka jest jeszcze w miarę przydatna, ale jest za krótka, co znacznie deprecjonuje wartość Templariuszy. Trochę jak z Inkwizytorem w Imperium.

Moim zdaniem głupi jest atak Mistrza Runów z Górskich Klanów. Ma 2 topory, a zamiast siec oboma, robi dwa zamachy jednym. Ponadto Zombie - machają ręką jakby od niechcenia (trochę jak ja na polskim, gdy nauczycielka wykazuje wyższość Słowackiego nad Mickiewiczem). Drzewce dosyć dziwacznie atakują. Dziwi mnie także fakt, że Snajperzy po awansie porzucają łuk i atakują kordami, trochę absurdalne, jakby się nad tym zastanowić.

U mnie największe wahanie tyczyło pierwszego miejsca. Ostatecznie postawiłem na Imperium, ale gdyby była możliwość zagłosowania na dwie nacje, wybrałbym także Nieumarłe Hordy. Nieco antynomicznie, ale tak wyszło.

Dalej w hierarchii są u mnie Legiony Potępionych, potem Górskie Klany, a na szarym końcu Elfy (nowa rasa w stosunku do D1 jakoś nie przypadła mi do gustu).

Osobiście najbardziej cenię sobie muzykę klasyczną (skrzywienie ze szkoły muzycznej ;)). Ulubione okresy... barok, klasycyzm, romantyzm... ale także wcześniejsze (średniowiecze chociażby i jego cudowne chorały i pieśni), no a co do czasów współczesnych, to tutaj króluje muzyka filmowa - również piękna. Zatem ram czasowych nie umiałbym określic. Powiem tylko, że jakoś nie przypadła mi do gustu opera (chociaż może to jest kwestia wykonania - gdyby śpiewacy mieli "trochę" lepszą dykcję... ;)).

Jeśli chodzi o konkretne utwory, to dam może kilka (zachęcam do poszukania na YT i odsłuchania):
--> IX Symfonia Beethovena
--> Walc wiedeński z ,,Ojca Chrzestnego" oraz ścieżka dźwiękowa z ,,Władcy Pierścieni".
--> Toccata i fuga d-moll Bacha
--> ,,Cztery Pory Roku" Vivaldiego
--> ,,Błękitna Rapsodia" Gershwina
--> ,,Pierścień Nibelunga" Wagnera
--> Koncerty e-moll i f-moll Chopina
--> ,,Requiem" Mozarta
--> ,,Bogurodzica" i ,,Rota" z naszych polskich pieśni narodowych

(starałem się wybrac takie najbardziej dostępne, większośc mam na płytach, dlatego nie szukałem bezpośrednich odnośników z YT)

Ja grałem w League of Legends od czerwca do października dosyc często. Obecnie mam małą przerwę (wracam do starych gier off-line'owych) ;-)

. Mój ulubiony champ to Jax, a tryby 3v3 lub Dominion.

Hmmm... Parę lat temu (było to zapewne około 2004-5 roku) moi koledzy pokazali mi Disciples, a następnie pożyczyli. Tak się zaczęła ta przygoda ;). Niestety, ponieważ nie miałem płytki, nie mogłem przez parę lat grac. Dopiero w 2009r. kupiłem ponownie pierwszą część sagi i od czasu do czasu w nią pykam. Wg mnie to jedna z najlepszych strategii turowych.

Osobiście zagłosowałem w ankiecie na Arcymaga. Tańsze zaklęcia i większa możliwość ich rzucania to ogromny plus i przewaga nad Komesami, których uważam za najbardziej poszkodowanych (regeneracja zdrowia się przydaje, ale jest to moim zdaniem mniejsze wsparcie aniżeli pozostałe dwa; wypada on po prostu blado). Co się tyczy natomiast Mistrza Szpiegów, to jest to ciekawa alternatywa, aczkolwiek jak już ktoś tu napisał... kwestia przyzwyczajenia, jaką taktykę obierzemy. Ja generalnie stawiam na czary, gdyż na wyższym poziomie rozgrywki przeciwnik przeważnie ciska w nas wyjątkowo potężne zaklęcia i trzeba mu czymś odpowiedzieć :). A na przykład czary lecznicze kanonu życia zastąpić mogą częściowo premie komesa.

Dodam tylko, iż niestety z przyczyn niezależnych ode mnie grałem wyłączenie single player (kiedyś po prostu miałem spore problemy z siecią) i swoje stanie opieram wyłącznie na tej formie rozgrywki. Zapewne multi sprawa wygląda trochę inaczej.

P.S. Mam nadzieję, że nie uznacie mnie za "archeologa", że odkopuję temat sprzed dwóch lat, jednak jego treśc należy chyba do w dalszym ciągu aktualnych ;-)

.

Disciples: Sacred Lands to moja ulubiona część, a zarazem jedyna, która w tej chwili posiadam. Ma swój klimat, który ujął mnie od razu. Widzę co prawda pewne braki w mechanice, jednak gra nadrabia wszystko wspaniałą fabułą i prostotą połączoną z tym rodzajem kunsztu, który został zatracony w produkcjach po ~2005r.

Pierwsza część Disciples na zawsze pozostanie w mojej pamięci jako jedna z pierwszych gier (po K&M, Tzarze, Heroes 3 i innych mniej poważnych tytułach), po które sięgnąłem i je ,,poczułem" :-)

.

Mam ogromną nadzieję, iż w tej krainie obowiązuje "carte blanche" i nikt nie będzie się zastanawiał nad oceną mej przeszłości. Bo rzeczywiście, popełniłem parę błędów w życiu, jednak głównie wiązały się one ze zbytnią naiwnością, a nie ze złym sercem. Dlatego też zgłosiłem się do obozu imperialistów - moich pobratymców. Tylko wśród ludzi można znaleźć ukojenie.

Powyżej mały wstęp fabularny. Osobiście wysłałem podanie o przyjęcie mnie do grupy Imperium.

Legion 3
Klany 4
Imperium 3
Przymierze 1
Horda 1

Hmmm... Wygląda na to, że mój wynik trochę zbieżny jest z tym, co podejrzewałem, a także z moim i poglądami politycznymi (gdyby Klany uznać za centrum, Legiony za lewicę, a Imperium za prawicę - chociaż w moim przypadku dominuje raczej lewa strona, a centrum sprowadza się jedynie do liberalizmu w pewnych kwestiach gospodarczych). Ale mniejsza o politykę. W grze zawsze najbardziej lubiłem Imperium, a najmniej Elfy i Klany. Cóż, wygląda na to, że pewne cechy mojego charakteru powodują, że wg testu najbardziej pasowałbym na Krasnoluda :-)

. Aczkolwiek dwie skrajne nacje otrzymały po równo... to ciekawe. Wygląda na to, że mógłbym być równie dobrze pokornym rycerzem światła i sprawiedliwości, jak i sługą demona i diabelskim pomiotem :-D

.

Ogólnie fajny test i myślę, że w miarę dobrze określa przynależność rasową ;-)

.

- Jestem stary i nie jestem już taki cierpliwy jak kiedyś. Czy teraz opowiesz mi swą historie wędrowcze?
Chwilę się wahnąłem, lecz ostatecznie uznałem, że nie zaszkodzi uchylić rąbka tajemnicy.
- Zwą mnie Mathias. Jestem wojownikiem. Ma historia bardzo tragiczna i skomplikowana. Co chciałbyś wiedzieć?
- No więc... - zaczął starzec. - Skąd przybywasz?
- Z daleka. Moje państwo to żadne z tych, które znacie.
- Rozumiem, że niewiele wiesz o naszych obyczajach. A więc... tutaj nie udziela się niejednoznacznych odpowiedzi. Chyba nie chcesz, aby ktoś wziął Cię za demona, co?
- Jestem człowiekiem, takim samym jak i Ty. Taka odpowiedź musi Ci wystarczyć, przyjacielu.
- Hola, hola! Zanim Cię wpuszczę, muszę wiedzieć nieco więcej o tym, co porabiałeś, zanim tu przyszedłeś?
- No cóż... służyłem różnym sprawom istotnym z punktu widzenia mego sumienia. Zrobiłem wiele dla moich licznych ojczyzn. Lecz w tej chwili zostałem porzucony przez wszystkich. Najlepsi przyjaciele okazali podłymi zdrajcami, którzy zniszczyli wszystko, co tak pieczołowicie przygotowywałem przez większość mego nieszczęsnego żywota. Inni zginęli bądź uciekli.
- A dlaczego przybyłeś akurat tu?
- Bo to jedyna kraina, w której jeszcze nie żąda się mej głowy.
- Zatem jesteś przestępcą!
- Raczej przegranym swego losu.
- Nie mogę Cię wpuścić po tym, czego się dowiedziałem. Jeszcze bym miał kłopoty z powodu Twoich wybryków!
- Posłuchaj starcze - zniecierpliwiłem się. - Pomyśl logicznie: czy gdybym miał złe intencje, zdradziłbym Ci to wszystko?
- Hmm....
- Poza tym chyba nie zdajesz sobie sprawy z pewnej kwestii...
- Jakiej?
- Jeśli bym zechciał, zabiłbym Cię bez żadnego problemu. Jesteś niedołężnym dziadkiem, a ja TYM - wskazałem na mój piękny miecz - DESTYNAT. - wyprowadziłem z tego świata więcej ludzi, niż kiedykolwiek spotkałeś lub zdołasz spotkać. Zważ więc na to, czy potrzebne Ci kłopoty ze mną.
Stary oniemiał i zbladł. W Jego oczach pojawiło się prawdziwe przerażenie. W końcu niepewnym głosem, jąkając się, powiedział:
- Dddobrze... wchodź, skurrrczybyku! I... nie chcę mieć... z Tobą... więcej do czynnnienia!
- Dziękuję, przyjacielu. Jesteś dobrym człowiekiem.
Mężczyzna usunął mi się z drogi, a ja wszedłem.